Voor de eerste keer heb ik het nu gedaan. Ik heb dat gedaan wat ik meende gehoord te hebben wat je zou moeten doen als je af wilt van een oude gsm, waarin nog privé-gegevens zijn opgeslagen. Wat dat dan is? Dat is de GSM kapot slaan met een hamer. Ik had nog een oude GSM met daarin nog al mijn privé gegevens. Maar ik kon hem niet meer opladen. De batterij deed het niet meer terwijl ik al mijn persoonlijke gegevens wilde wissen. Maar zo eenvoudig gaat dat dus niet. Ik kreeg de GSM gewoon niet meer aan. De enige manier die ik toen nog kon bedenken was de GSM stuk slaan met een hamer. Dat hebben we dan ook gedaan, maar met één keer was het nog niet gebeurd. We hebben wel tien keer erop geslagen voordat we het gevoel hadden dat hij nu echt stuk was, en dat je nu niets meer kunt terug vinden. Dat nu alle gegevens wel onvindbaar en onbruikbaar zijn.

Maar het is toch wat, dat je iets stuk moet slaan om er op een veilige manier van af te komen. Of is het toch niet zo gek, want leert ons geloof ons juist niet dat je eerst moet sterven om tot het echte leven te komen, zoals de graan korrel moet sterven opnieuw te ontkiemen tot nieuw leven. Er is dat mooie lied in de bundel over: “Wie als een God wil leven hier op aarde, Hij moet de weg van alle zaad en zo vindt hij genade. Hij gaat de weg van alle aardse dingen en vind zo genade”

Het zijn van die prachtige paradoxen als er gezegd wordt in de Bijbel dat wie leven wil eerst moet sterven. Toch is het niet zo vreemd en dat weten we als we eerlijk zijn, allemaal uit eigen ervaring. We kennen allemaal de grote paradoxen van het leven, zoals die ene tegenspraak ,dat we voor het geluk geschapen zijn en dat je tegelijkertijd ziet dat zij, die het geluk misschien wel het meest zouden verdienen, soms de meeste tegenslag hebben, terwijl anderen die zich van God noch gebod iets aantrekken het voor de wind lijken te gaan. Voor sommige mensen is deze tegenstelling zelfs een bewijs dat God niet bestaat. Soms moet ik ze dan nog gelijk geven ook, want ik heb er zelf ook geen antwoord op dan te blijven hopen en geloven. En stiekem dacht ik met elke klap die ik op de telefoon sloeg, dat meneer Google misschien nu wel meer hoofdpijn krijgt, maar dat mijn gegevens eindelijk niet meer opgeslagen zijn buiten mijn wil om, en dat ik toch een vrije mens ben met een eigen ik, waarover alleen ik zelf de baas ben. Maar, is dat echt zo, of alleen maar een romantische illusie? Wat is eigenlijk echt en nep in een wereld waarin je een kostbare telefoon stuk moet slaan om er goed van af te komen op een wijze, dat niet heel je hebben en houden op straat komt?